Ich pierwowzorem były starożytne instrumenty dęte, jak fletnia oraz dudy. Uważa się, że pełniły one rolę prototypu, ze względu na ich budowę: we fletni było połączonych wiele piszczałek w jeden instrument, a w dudach istniał mechanizm pośredniego napędzania powietrza do piszczałki, nie za pomocą ust.
W późniejszym czasie mechanizm dopełniła klawiatura stanowiąca element instrumentu o nazwie hydraulis. Skonstruował go w pierwszej połowie III wieku p.n.e. niejaki Ktesibios, wynalazca z Aleksandrii. Ponieważ hydraulis wydawał głośne i chropowate dźwięki, chętnie wykorzystywano go podczas przedstawień w cyrkach, na targowiskach i festynach odbywających się na świeżym powietrzu. Szczyt jego popularności przypadał na czasy imperium rzymskiego — podobno dobrze na nim grał sam cesarz Neron.
Zastąpienie sprężarki wodnej miechami pompującymi powietrze zapoczątkowało erę organów pneumatycznych. Grający mógł siedzieć, a naciskając miechy rękami bądź nogami, wytwarzał podmuch powietrza w instrumencie. Najstarsze znalezione szczątki organów pneumatycznych pochodzą z III wieku n.e. Przez wieki instrument ten był wielokrotnie modyfikowany, aż do opracowania komponentów elektronicznych.
Obecnie organy są cenionym instrumentem zarówno w muzyce sakralnej, jak i koncertowej. Ich potężne brzmienie i wszechstronne możliwości pozwalają na interpretację różnorodnych kompozycji muzycznych, od barokowych dzieł Bacha po współczesne kompozycje Messiaena.
Wyjątkowa historia tego instrumentu stała się inspiracją do zaprojektowania spinek. Żółte piszczałki nawiązują do instrumentów monumentalnych, ale też pierwszych prototypów, takich jak fletnia. Obok nich widnieje inicjał właściciela zaprojektowany przez jednego z najlepszych polskich typografów, Grzegorza Klimczewskiego. W każdej piszczałce, ale też w literze, oprawione zostały czarne diamenty symbolizujące wycięcia, którymi wydostaje się dźwięk. Kompozycję dopełnia czerniona przestrzeń negatywowa zamknięta w klasycznej ramie dopełnionej rubinami.
