Pewien historyk opisuje starożytny Konstantynopol jako miasto „mające wielką sławę i jeszcze większe bogactwo”. Położony w miejscu, gdzie Europa styka się z Azją — nad cieśniną Bosfor — Konstantynopol rozpościerał się po obu stronach osłoniętej zatoki Złoty Róg, co zapewniało mu znakomite warunki obronne. W roku 657 p.n.e. greccy osiedleńcy nazwali to miejsce Bizancjum od imienia swego legendarnego przywódcy Byzasa. Przeszło dziesięć stuleci później miasto nazywano Nowym Rzymem. W okresie jego największej świetności — od VI do XI wieku n.e. — mieszkało w nim pół miliona ludzi.
Przybysze z Zachodu byli pod ogromnym wrażeniem tej metropolii, punktu węzłowego światowych szlaków handlowych. Do tamtejszego portu przybijało mnóstwo statków. Na rynkach sprzedawano jedwab, futra, kamienie szlachetne, wonne drewno, wyroby z kości słoniowej, złoto, srebro, emaliowaną biżuterię oraz korzenie. Nic więc dziwnego, że Konstantynopol był przedmiotem zazdrości innych mocarstw, które niejednokrotnie próbowały zrobić wyłom w jego murach. Przed podbojem Turków osmańskich w roku 1453 miasto zdobyto tylko raz — dokonali tego „chrześcijanie” biorący udział w IV krucjacie. „Wieki przeminęły, a tak wielkich bogactw, tak wspaniałych i ogromnych, nie widziano i nie zdobyto” — napisał z przejęciem krzyżowiec Robert z Clary.
Analiza sztuki bizantyjskiej i misternych zdobień pozostawionych na zabytkach architektury stały się dla mnie inspiracją do zaprojektowania wyjątkowych obrączek. Misterny wzór składa się z ósemek, w które wplecione są liście okalające okrągłe oprawy wysadzane naturalnymi szmaragdami. Damska obrączka ma otwarty brzeg, natomiast męski wzór jest osadzony w dwóch obręczach, zamykających kompozycję. Subtelna młotkowana faktura nadaje ton zabytkowego i bogatego zdobnictwa. Z kolei boki i wnętrze obrączek zostało wykończone na wysoki poler, który spaja dawne złotnictwo z nowoczesnym sznytem luksusowej biżuterii.
