Pompeje to jedno z najlepiej zachowanych miast, łączących nas ze starożytnością. Położone było w regionie dzisiejszej Kampanii we Włoszech. W III i II wieku p.n.e. przeżywało okres dynamicznego rozwoju, będąc jednym z najważniejszych portów w regionie. W tym czasie powstały m.in. łaźnie czy amfiteatr. W mieście żyło wielu bogatych Rzymian, którzy posiadali tu swoje okazałe posiadłości letnie. Charakterystycznym motywem Pompejów były węże, które pojawiały się na rozmaitych elementach architektury i malarstwa ściennego. Miały się kojarzyć z dobrobytem i pomyślnością.
"Starożytni mieli zaledwie mgliste pojęcie o wulkanicznym charakterze Wezuwiusza i zwykli uważać go tylko za zieloną górę, porośniętą gęstym lasem, a tu i ówdzie uroczymi winnicami” — czytamy w książce “Pompei”. Ale 24 sierpnia 79 roku n.e. po latach milczenia wulkan przemówił z ogromną siłą, zrównując miasto z ziemią.
Wydarzenia, które rozegrały się tam prawie 2000 lat temu, można by potraktować jako zamierzchłe dzieje. Niemniej jednak pod wieloma względami przypominają sytuację, w jakiej znalazł się dzisiaj cały rodzaj ludzki.
Poniższy projekt nawiązuje do tej głębokiej symboliki. Podkreśla on nie tylko siłę natury, ale też skłania do refleksji nad tym, co dla nas jest ważne. Klejnot stanowi dwubarwny, żółto-pomarańczowy szafir symbolizujący spienioną magmę. Gdy poszukiwałem kamienia do tego projektu, był to jedyny dostępny kamień tego typu. Osadzony został w architektonicznej oprawie z wierzchołkiem przypominającym szczyt wulkanu. Całość oplatają węże płynnie przechodzące w formę obrączki.
