Była to rodzina szlachecka panująca w XIV wieku nad księstwem Kastrioti. Imperium Osmańskie próbowało wymusić na lokalnych władcach opłacanie trybutu. Aby zapewnić sobie lojalność, zmuszano ich do oddawania swoich dzieci jako zakładników. Syn pochodzący z tej rodziny Gjon Kastrioti stanął na czele powstania przeciwko Mehmedowi Zdobywcy, przywódcy osmańskiej inwazji na Bałkany. Z czasem zaczęto go nazywać Skanderbegiem. Jego sława sięgnęła daleko poza granice Albanii. Wolter doszedł do wniosku, że Bizancjum mając takiego wodza przetrwałoby, a liczni poeci i kompozytorzy inspirowali się jego życiem.
Po śmierci Skanderbega i upadku Księstwa w 1468 roku, rodzina Kastrioti złożyła hołd Królestwu Neapolu i otrzymała kontrolę nad Księstwem San Pietro w Galatinie i Hrabstwem Soleto, znajdującym się dzisiaj w prowincji Lecce we Włoszech. Obecnie rodzina składa się z dwóch włoskich gałęzi, jednej w Lecce, a drugiej w Neapolu. Potomkowie rodu Kastrioti we Włoszech używają nazwiska rodowego "Castriota Scanderbeg".
Historia Skanderbega i rodziny Kastrioti stała się inspiracją do wykonania wyjątkowego pierścienia. W centrum umieszczone zostały imiona właściciela ozdobione liśćmi wawrzynu. Po bokach, na repusowanym tle, osadzony został dwugłowy orzeł - herb rodziny Kastrioti. Wnętrze obwodu zdobi wlutowana tuleja z ażurowymi orłami, widoczna w odbiciu pierścienia. Błyszczące, szlacheckie symbole kontrastują z matowym wykończeniem sygnetu, nawiązującym do rycerstwa.
